GUGAHEN NYAWAKU

Sumurup banyu ono ning kali, siwer kiwo tengene kaya ora tau disaba manungsa. Lakuku mandhek ana ning sak ngisor uwit gedhe. Uwit ringin sing gagah kaya gupala sing ngawa gadha sing auwrat banget.

Ning sak ngisore uwit ringin iki, aku eling marang papestine gusti, “nadyan mung sedhelo kowe mlaku ana ing donya kudu sing tetek marang kang purba wasesa”. Lali aku marang papesti sing gawe guyune para priyayi.

Kluwung mega kae sing gawe aku eling marang papesti sing tak arepi. Tak jaga apa pepesti iki sing gawe aku tansah gawe ayem ing ati. Nanging rasa ing njero iki kaya manungsa sing nag kene kaya iya iyakno.

Gugahen nyawaku, nadyan mung sedhelo, tulung gugahen bene aku iso ngerteni apa sing kudu aku reteni. Gugahen nyawaku nadyan mung sakedepe mata, bene aku iso ngrungokake apa sing kudu aku rungokake. Duh gusti apa iya wong urip ing donya iki pada keblinger karo donya.

Galo kae lintang pada uyak uyakan, apa pada manungsa ora rumangsa yen lintang kae ana sik ngobahkake. Galo kae mega lan mendung pada arak arakan gawe banyu tumetes ing sak pendhelengane mata, gawe tangise cah ayu sing tansah pada ngremboko katresnane.

Gugahen nyawaku ing sak ngisore uwit ringin iki nadyan mung sedhelo. Merteni papesti sing apa kudu di reteni.